- adamo
- ăd-ămo, āvi, ātum, 1, v. a. [ad, intens. ], to love truly, earnestly, deeply (in the whole class. per. mostly—in Cic. always— used only in the perf. and pluperf.; first in Col. 10, 199, and Quint. 2, 5, 22, in the pres. ):II.
nihil erat cujusquam, quod quidem ille adamāsset, quod non hoc anno suum fore putaret,
Cic. Mil. 32, 87; cf. id. Verr. 2, 2, 34; 2, 4, 45:sententiam,
id. Ac. 2, 3, 9:Antisthenes patientiam et duritiam in Socratico sermone maxime adamārat,
id. de Or. 3, 17, 62; cf. ib. 19, 71:laudum gloriam,
id. Fam. 2, 4 fin.; cf. id. Flacc. 11:quem (Platonem) Dion admiratus est atque adamavit,
Nep. Dion, 2, 3:agros et cultus et copias Gallorum,
Caes. B. G. 1, 31:Achilleos equos,
Ov. Tr. 3, 4, 28:villas,
Plin. Ep. 3, 7: si virtutem adamaveris, amare enim parum est ( amare, as the merely instinctive love of goodness, in contrast with the acquired love of the philosophers, Doederl.), Sen. Ep. 71, 5.—Of unlawful love, Ov. A. A. 2, 109; Suet. Vesp. 22: Plin. 8, 42, 64, § 155; id. 36, 5, 4, § 23; Petr. S. 110 al.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.